Yarıiletken endüstrisi, günümüzde otomobillerden akıllı telefonlara kadar birçok üründe kullanılan mikroçiplerle bağlantılıdır. Bu nedenle, yarıiletken tedarik zincirleri, son yıllarda birçok zorlukla karşı karşıya kalmış ve gelecekte de karşı karşıya kalacaklar. Mikroçip üretimiyle ilgili bugünkü zorluklar nelerdir, olası çözümler nelerdir ve mikroçip üretiminin geleceği nasıl şekillenebilir?
Chip Savaşları Nedir?
Ortalama tüketici, mikroçiplerin bugün kullandığı hemen hemen her üründe olduğunun farkında değildir – telefonlardan mobilyalara, ayakkabılardan arabalara kadar her şeyde mikroçipler bulunur. Yarıiletkenlerle yaygın olarak kullanılan ürünleri daha akıllı hale getirme trendi sadece hızlanacaktır. Bu nedenle, hükümetler yiyecek üretimi ve enerji gibi diğer hayati tedarik zincirleri için olduğu gibi tedarik güvencesi konusunda da dahil olmaya başlamıştır.
Hükümetler, basit KDV önlemleri, yerel üretimi teşvik etmek için fonlara ve vergi indirimlerine erişim sağlama ve geniş uluslararası ittifaklar veya ticaret kısıtlamaları gibi birçok araçla bu tedarik zincirlerini etkileme yetkisine sahiptir. Şu anda olduğu gibi işbirliğiyle yapılmadığında, bu durum müttefikler arasında potansiyel olarak artan çatışma alanlarına yol açabilir. Bu sorunlar, “chip savaşları” olarak adlandırılan şeyin merkezinde yer almaktadır.
Chip Savaşlarının Nedenleri
Yarıiletken tedarik zincirleri, son derece karmaşık ürünlerle birlikte derin, karmaşık ve sıklıkla şeffaf olmayan tedarik zincirlerine sahip olan benzersiz bir yapıya sahiptir. Fikri mülkiyetin büyük bir kısmı Kuzey Amerika’da geliştirilmiş olsa da, üretimin çoğu aslında Çin, Vietnam, Tayvan, Güney Kore ve Japonya gibi ülkelerde gerçekleşir. Bu durum, bu ülkelerin tedarik zincirinde önemli roller oynaması anlamına gelir. Bu tedarik zincirleri organik olarak büyüdüğü için, doğal olarak zayıflıklar belirlenmemiş, daha da kötüsü çözülememiştir.
Bu durum, Covid-19 salgını sırasında evden çalışma teknolojisinin talebinin patlaması ve otomobil üreticilerinin hiç olmadığı şekillerde üretim tesislerinde yarıiletken kapasitesi için rekabet etmeleriyle ortaya çıktı. Bu tedarik zinciri sorunları, otomotiv endüstrisinde karışıklığa neden oldu, üretimi engelledi ve satışları düşürdü.
Soruna ek olarak, Güney ve Güneydoğu Asya’daki aşağı akış işlemleri, COVID-19 Delta varyantı tarafından olumsuz etkilendi ve tedarik zincirinde başka engeller yarattı. Salgının başlangıcında, otomobil şirketleri siparişleri iptal etti, ancak 2020’nin sonuna doğru üretim tekrar hızlandığında, yarıiletken tedarik bulunmadı.
Aynı zamanda, Çin’in askeri hedefleri küresel olarak gerilimleri artırmaktadır. Bu endişeler, Tayvan gibi küresel yarıiletken tedarik zincirinin önemli bir kesişme noktası olan bölgedeki toprak talepleri de dahil olmak üzere daha da alevlenmektedir. Çin, bu askeri hedeflere ulaşmak için Batı ülkelerinden gelen gelişmiş yongaları ve yarıiletken üretim teknolojilerini hala ihtiyaç duymaktadır. ABD, bunun önlenmesi için tek taraflı adımlar atmanın yanı sıra, Hollanda ve Japonya gibi ülkeleri de Çin’e üretim teknolojileri ihracatı konusunda baskı yapmaktadır. Bu, Çin’den misilleme olarak doğal olarak Batı yapımı yongaların ana altyapı projelerinde kullanımını yasaklamıştır.
Bu artan eylemler daha da endişe yaratmakta ve hükümetleri milli ve uluslararası politika aracılığıyla riski azaltmaya çalışmaya yönlendirmektedir. Bu istenmeyen yan etkiler, ABD ve AB’yi yarıiletken pazarındaki hakimiyet yarışında birbirleriyle rekabet eden zor durumda bırakmıştır.
Mühendislik Şirketleri İçin Ne Anlama Geliyor?
Yaklaşmakta olan chip savaşları, üreticiler için genellikle olumlu bir durumdur, ancak her şey güllük gülistanlık değildir. Bir yandan ABD ve AB’deki Chip Yasaları gibi teşvikler, kapasite ve yeni teknolojiler geliştirmek için çok ihtiyaç duyulan fon sağlar. Öte yandan, işi sınırlayabilecek ticaret kısıtlamalarıyla karşı karşıya kalabilirler veya işi daha karmaşık hale getirebilirler.
Teşviklerin temel amacı, daha temiz, daha güçlü ve enerji verimli yeni yonga tasarlamak; yerel üretim kapasitelerini artırmak; tedarik zincirinde şeffaflığı artırmak; yeni yetenekleri çekmek, çalışanları eğitmek ve iş gücünü çeşitlendirmek. Tek sıkıntı, teşviklerin yalnızca yatırımların yerel olarak kullanılması durumunda geçerli olmasıdır. Şirketler, teşvikler ve bu parayı harcayabilecekleri yerler üzerindeki kısıtlamaların yanı sıra ticarette karşılaşabilecekleri potansiyel kısıtlamaları da dikkate alarak nereye genişleyeceklerine karar vermek zorundadır.
F&A için, yonga tasarlayan ve satan şirketlerin (veya yonga içeren ürünlerin) ancak yarıiletken fabrikalarında ürettikleri sözleşmeleri gözden geçirmeleri veya jeopolitik kısıtlamalara uyum sağlayan yeni ortaklıklar oluşturmaları gerekecektir.
Üreticiler ve tedarik zincirleri için, yerel üretimi artırmak için teşvikler (fabrika kapasitelerini artırmak veya yeni tesisler kurmak) maliyet dengelemesi ve bu üretilen ürünlerin ihracatı üzerindeki etkiler gibi küreselleşmiş üretim stratejilerini yeniden dengeleme maliyetleriyle tartılmalıdır. Bugüne kadar norm olan foundry ortaklıklarını tercih etmek yerine artık kendi kapasitelerini kurmak daha mantıklı hale gelecektir.
Başarılı olabilmek için küresel stratejinin yeniden düşünülmesi gerekecek, aynı zamanda dijital dönüşüm, sermaye proje yönetimi ve mali planlama için bir plan yapılması gerekecektir. Gelişen politika, sadece pazarda yeni liderler yaratmakla kalmayıp, şirketleri global yarıiletken tedarik zincirindeki konumlarını tamamen yeniden konumlandırmaya zorlamaktadır.
ESG İçin Ne Anlama Geliyor?
Yeni teşvikler ışığında uzun süredir devam eden ortaklıkların gözden geçirilmesi, tedarikçilerin daha düşük maliyet ve tedarik güvencesi gibi daha elverişli yollarda konumlanmasını gerektirecektir.
ABD ve AB yonga yasaları, yarıiletken tedarik zincirlerindeki şeffaflık ve karbon ayak izini azaltan teknolojilere ayrılan paralar da dahil olmak üzere toplam 280 milyar doların %25’ine kadarını buna ayırmaktadır. Ayrıca, atık yönetmeliği, ürün pasaportları gibi elektronik ürünlerle ilgili düzenlemeler AB’de, şirketleri daha iyi üretim uygulamaları, daha iyi tedarik zinciri politikaları ve bu konularla ilgili şeffaflık konusunda zorlamaktadır. Tedarik zinciri yasası veya kurumsal sürdürülebilirlik raporlama direktifi gibi diğer düzenlemelerle birlikte ele alındığında, şirketlerin tek seferlik düzenlemelerle değil, stratejik bir şekilde ESG’ye odaklanmaları gerektiği açık hale gelmektedir.
Buna ek olarak, birçok tüketici elektroniği üreticisi, otomotiv üreticisi ve diğer endüstriler, 2020 ve 2022 arasında iklim taahhütleri yapmış ve bu hedeflere ulaşmak için tedarik zincirlerine bakmaktadır. Bu şirketler, ESG performansını gösteremeyen tedarikçilere karşı ağır gelir engelleriyle karşı karşıyadır. Bunlar, zaten yeni ürün geliştirme sürecinde ESG gereksinimleri koymuş şirketlerdir ve bu, ESG performansını gösteremeyen tedarikçilere karşı ağır bir dezavantaj yaratmıştır.
Dikkate değer bir şekilde, teknoloji üzerinde daha önce monopolileri olan ve dolayısıyla fiyat, teslimat ve ESG gibi konularda daha fazla özgürlüğe sahip olan birçok tüketici elektroniği üreticisi, otomotiv üreticisi ve diğer endüstrilerde bu durum geçerlidir. Yeni Ar-Ge ve üretim için büyük miktarda fon sağlanması, müşterileriyle işbirliği yapmaya daha istekli yeni kazananlar yaratacaktır.
Toz Dibe Çöktüğünde Ne Olacak?
Tek tek görüldüğünde ESG’ye özellikle atıfta bulunmayan havuç ve değnek düzenlemeleri bulunmaktadır. Ancak, pazar talebiyle birlikte daha fazla ESG gereksinimine doğru hareket eden bir bakış açısından, yarıiletken endüstrisinin şeffaflık, dayanıklılık ve işbirliği gibi yeni bir geleceğe geçmekten başka seçeneği olmadığı açıktır.
Yarıiletkenler karmaşık bir alandır ve şu anda yapılan hareketler yalnızca 10 yıl sonra meyve verecektir. Ancak, Tesla’nın otomotiv endüstrisini nasıl fırtına gibi ele geçirdiği aynı süredir. Hem jeopolitik pazar payı hem de bireysel kazanan ve kaybedenlerin bakış açısından büyük bir değişim göreceğiz ve sonuç tablosuna etki edecek birçok faktör olsa da, ESG başarıya önemli bir katkı sağlayacaktır.
Kaynaklar: Engineering
